ਬੈਂਕ ਮੈਨੇਜਰ

ਡਾ. ਰਾਜੇਸ਼ ਕੇ ਪੱਲਣ
ਇੱਕ ਠੰਡੀ ਸਵੇਰ ਦੇ ਤੜਕੇ, ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਇੱਕ ਟੁਕੜੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵਰਦੀ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਗਾਰਡਨ ਕਾਲੋਨੀ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੇ ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦੇ ਗਲਿਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਲੱਗੇ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ, ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ, ਸੁੰਦਰ ਆਦਮੀ ਨੇ ਸਟੀਲ ਦੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦੁਆਰ ਦੇ ਇੱਕ ਕੋਨਕੇਵ ਲੈਂਸ-ਜੜ ਮੋਰੀ ਦੇ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਅਪਰਚਰ ਵਿੱਚ ਝਾਤ ਮਾਰ ਕੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।
”ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਕੌਣ ਹੈ?”, ਇੱਕ ਪਤਲੇ, ਹੰਕਾਰੀ ਅਤੇ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਿਆ।
ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ”ਉਹ ਮੇਰਾ ਪਿਤਾ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਬੈਨੀ ਹੈ।”
ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ ਵਿੱਚ, ਚਸ਼ਮੇ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ।
”ਹਾ ਸ਼੍ਰੀਮਾਨ; ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਅਰਬੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਬੈਂਕ ਮੈਨੇਜਰ ਹਾਂ। ਨਹੀਂ! ਨਹੀਂ! ਨਹੀਂ ਸਰ, ਮੈਂ ਹੁਣ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹਾਂ।”
ਘਰ ਵਿੱਚ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਦਾ ਪੂਰਾ ਸਰੀਰ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਚੌੜੇ ਮੱਥੇ ‘ਤੇ ਪਸੀਨੇ ਦੀਆਂ ਨਮੀ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਵਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੈਲੇ ਰੁਮਾਲ ਨਾਲ ਪੂੰਝ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਅਚਾਨਕ, ਤਿੰਨ ਔਰਤਾਂ, ਦੋ ਅਧਖੜ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਮੁਟਿਆਰ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਇੱਕ ਲਾਲ ਵੈਨ ਵਿੱਚੋਂ ਉਤਰਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੋ ਸ਼ੋਰ-ਸ਼ਰਾਬੇ ਨਾਲ ਥਾਣੇ ਦੀ ਹਦੂਦ ਵਿਚ ਯੋਜਨਾ ਅਨੁਸਾਰ ਇਮਾਰਤ ਦੀ ਚੌਥੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਈਆਂ, ਅਤੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤਕਰਤਾ, ਸੁੰਦਰ ਲੜਕੀ, ਵੈਨ ਦਾ ਸਟੇਅਰਿੰਗ-ਵ੍ਹੀਲ ਫੜੀ ਵੈਨ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਰਹੀ।
ਸੁਰੱਖਿਆ ਕਵਰ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਦੇ ਨਾਲ, ਦੋ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੀਆਂ ਮਾਸਪੇਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਝੁਕਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਉਸ ‘ਤੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੋਛਾੜ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਦੋ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਤਾਂ ਪੁਨੀਤ ਰੌਲਾ ਸੁਣ ਕੇ ਵਾਸ਼ਰੂਮ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਤੇਲਯੁਕਤ ਅਤੇ ਧੱਬੇ ਵਾਲੇ ਸੋਫੇ ‘ਤੇ ਬਿਠਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦਾ ਇੱਕ ਗਲਾਸ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਕਿ ਫਰਸ਼ ‘ਤੇ ਡਿੱਗ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਗਲਾਸ ਉਸਦੇ ਕੰਬਦੇ ਹੋਏ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਉਂਗਲੀ ਵਿੱਚ ਸੋਨੇ ਦੀ ਮੁੰਦਰੀ ਨੂੰ ਸਜਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਪੁਨੀਤ ਨੇ ਗਲਾਸ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਦੇ ਨਾਮ ਦੇ ਚਾਰ ਅੱਖਰਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਪੈਂਡੈਂਟ ਵਾਲਾ ਉਸਦਾ ਲਾਕੇਟ ਹਰ ਵਾਰੀ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਛੂਹਦਾ ਸੀ, ਜਿੰਨੀ ਵਾਰ ਉਸਨੇ ਗਲਾਸ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕਿਆ। ਕੱਚ ਦੇ ਇੱਕ ਤਿੱਖੇ ਟੁਕੜੇ ਨੇ ਉਸਦੀ ਗੋਰੀ ਅੱਡੀ ਨੂੰ ਵਿੰਨ੍ਹਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਖੂਨ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਹਿ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਦੇ ਚਾਰ-ਅੱਖਰਾਂ ਵਾਲੇ ਨਾਮ ਵਾਲੇ ਉਸਦੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਭਿੱਜੇ ਪੈਂਡੈਂਟ ਦੀ ਛਾਪ ਫਰਸ਼ ‘ਤੇ ਵਿਛ ਗਈ ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।
ਅਣਸੁਖਾਵੇਂ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਜਾਏ ਹੋਏ ਡਰਾਈਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਖੂਨ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਵਾਲੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਨੂੰ ਅੱਖੋਂ ਪਰੋਖੇ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਸਿਪਾਹੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਗਰਜਿਆ,
”ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹਾ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ?”
ਇੱਕ ਹੋਰ ਔਰਤ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਈ।
”ਉਹ ਵਿਆਹ ਦੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਡੀ ਧੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਨਰਕ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।”
”ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਧੀ ਸਾਰੰਗੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਸੁੱਖ ਦਾ ਸਾਹ ਨਹੀਂ ਲੈਣ ਦਿੱਤਾ”, ਮਾਂ ਨੇ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
”ਤੁਸੀਂ ਹੁਣ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ। ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦੇ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਜੱਜ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ”, ਸਾਰੰਗੀ ਦੇ ਚਚੇਰੀ ਭੈਣ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਰੋਂਦੀ ਮਾਸੀ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ। ਮਿਸਟਰ ਆਰਬੀ ਨੂੰ ਇਹ ਓਹੜ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਪੁੱਛੇ ਗਏ ਸਵਾਲਾਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਦੌਰਾਨ ਕੀ ਕਰੋ ਤੇ ਕੀ ਨਾ ਕਰੋ। ਚਿੰਤਾ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਮਿਸਟਰ ਆਰਬੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਸਾਲੇ ਬਲਰਾਜ ਨੂੰ ਸਪੀਡ-ਡਾਇਲ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਕਿ ਆਪਣੇ ਕੌਫੀ-ਰੰਗ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲ ਉਥੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਧਾਰਨਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਲੈਅ ‘ਤੇ, ਬਲਰਾਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਭਾਂਪ ਗਿਆ ਸੀ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਸਨੇ ਮੋਟੇ ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਣ-ਐਲਾਨੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਫੇਰੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ। ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਬਲਰਾਜ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਇਕ ਸਿਪਾਹੀ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਰੇ ਕਮਰਿਆਂ ਵਿਚਲੀਆਂ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਭੰਨਤੋੜ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਭਾਂਡੇ ਖਿਲਾਰ ਦਿੱਤੇ, ਚਮਚਿਆਂ ਅਤੇ ਬਰਤਨਾਂ ਨੂੰ ਹਮਲਾਵਰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਵਗਾਹ ਵਗਾਹ ਮਾਰਿਆ।
ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਮੋਟੇ ਸਿਪਾਹੀ ਨੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ,
”ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਜ਼ੈੱਡ (ਪਿਸ਼ੌਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਵਿਰੁੱਧ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੁਕਰਮ ਅਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤਸ਼ੱਦਦ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਮਿਲੀ ਹੈ, ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਇਤਕਰਤਾ ਸਾਰੰਗੀ ਉਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਦੀ ਸਾਰ ਲੈਣ ਲਈ ਆਏ ਹਾਂ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਰੰਗੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ‘ਤੇ ਕੀਤੇ ਹਨ।
”ਪਰ ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ, ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ? ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ, ਉਹ ਥਾਣੇ ਕਿਉਂ ਗਈ?” ਬਲਰਾਜ ਦੇ ਜਵਾਨ ਅਤੇ ਬੇਚੈਨ ਬੇਟੇ ਪੁੱਛਿਆ। ”ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਰੱਖੋ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ। ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਨਾ ਭੁੱਲੋ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦੇ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਜੱਜ ਦੇ ਘਰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ,” ਸਾਰੰਗੀ ਦੇ ਚਚੇਰੀ ਭੈਣ ਨੇ ਬਲਰਾਜ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
”ਸਾਨੂੰ ਜੱਜਾਂ ਦੀ ਧੌਂਸ ਨਾ ਦਿਓ! ਅਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਜੱਜਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੈਂਟ ਦੀ ਖੱਬੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ। ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਜੱਜਾਂ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਰੱਤੀ ਭਰ ਵੀ ਪਰਵਾਹ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ”, ਬਲਰਾਜ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।
”ਇਸ ਮੂਰਖ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਲਈ ਕਹੋ; ਉਹ ਸਮੱਸਿਆ ਦੀ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ”, ਸਾਰੰਗੀ ਦੀ ਮਾਸੀ ਨੇ ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨੇ ਬਲਰਾਜ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ”ਤੂੰ, ਮੂਰਖ, ਚੁੱਪ ਕਰ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਤੋੜ ਦਿਆਂਗਾ।”
”ਤੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਾਹਲੀ ਕਰਦਾਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੂੰ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਸਮਝਾਇਆ ਨਹੀਂ ਸੀ?
”ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਕਰ!”, ਬਲਰਾਜ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ।
ਬਲਰਾਜ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਝਿੜਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੌਰਾ ਹੇਠਾਂ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਸਾਰੰਗੀ ਦੇ ਨਾਲ ਉੱਪਰ ਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਸਾਰੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਸਾਰੰਗੀ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਇੱਕ ਏਅਰਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਏਅਰ-ਹੋਸਟ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਏਅਰਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਇੱਕ ਏਅਰ-ਹੋਸਟੈਸ ਵਜੋਂ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੀ ਸੀ।
”ਤੁਹਾਡੀ ਨੂੰਹ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਅਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰੋਂ ਲੈਣ ਲਈ ਆਈ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਮਾਨ ਚੁੱਕਣ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ”, ਜ਼ੈਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨੇ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
”ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਜਾਵਾਂਗਾ; ਉਸ ਨੂੰ ਜੋ ਚਾਹੇ ਲੈ ਲੈਣ ਦਿਓ,” ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
”ਜੋ ਵੀ ਨਹੀਂ; ਮੈਂ ਆਪਣਾ 72 ਇੰਚ ਸਕ੍ਰੀਨ ਵਾਲਾ ਟੀ ਵੀ ਲੈ ਰਹੀ ਹਾਂ ਜੋ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ”, ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
”ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਵਿੱਚ ਦੱਸੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਿਆ?”, ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨੇ ਸਾਰੰਗੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਵਾਇਆ।
”ਹਾਂ, ਬੇਸ਼ੱਕ, ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ; ਇਕੱਲੇ ਮੇਰੇ ਗਹਿਣਿਆਂ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਹ ਸੱਪ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਸੋਨੇ ਦੇ ਕੰਗਣ ਅਤੇ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਸਾੜੀਆਂ ਵੀ ਹਨ ਜੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਾਂ ਲਈ ਸੂਰਤ ਤੋਂ ਖਰੀਦੀਆਂ ਸੀ” ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਬੈਨੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜੋ ਕਿ ਇਕ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਖੜ੍ਹਾ, ਸਭ ਕੁਝ ਬੇਵੱਸੀ ਅਤੇ ਬੇਚੈਨੀ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਬੈਨੀ ਦੀ ਮਾਂ, ਪੁਨੀਤ, ਚੁੱਪਚਾਪ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਯਾਦ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ :
”ਮੰਮੀ, ਮੇਰਾ ਜਹਾਜ਼ ਹੁਣੇ ਇੱਥੇ ਉਤਰਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕੁਝ ਸਿਲਕ ਦੀਆਂ ਸਾੜੀਆਂ ਲਿਆਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਪਲੀਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਰੰਗ ਦੱਸੋ। ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾੜੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਾਪਸੀ ਵਿਚ ਲਿਆਵਾਂਗੀ। ਸੂਰਤ ਸ਼ਹਿਰ, ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ, ਕਾਂਜੀਵਰਮ ਸਾੜੀਆਂ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ।”
”ਸਾਰੰਗੀ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਖਰੀਦ ਲੈ। ਮੇਰਾ ਸੁੱਖ ਆ। ਪਰ, ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਮੰਨਣਾ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਉਹ ਕਾਂਜੀਵਰਮ ਸਾੜੀ ਲਿਆਈ ਜੋ ਉਸ ਐਕਟਰਸ ਨੇ ਉਸ ਫਿਲਮ ਵਿੱਚ ਪਹਿਨੀ ਸੀ ਜੋ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਵੇਖੀ ਸੀ।” ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਥਰੂਆਂ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਇੱਕ ਸੈਕਿੰਡ ਲਈ ਸਾਰੰਗੀ ‘ਤੇ ਪਈਆਂ, ਅਤੇ ਫਿਰ, ਉਸਨੇ ਬੈਨੀ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ। ਉਸਨੇ ਉਸਨੂੰ ਲਾਕਰ ਓਪਰੇਟ ਕਰਨ, ਅਤੇ ਸੱਪ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਬਰੇਸਲਟ ਸਮੇਤ ਗਹਿਣਿਆਂ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।
ਪੁਨੀਤ ਵੱਲ ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ, ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ, ”ਸਿਰਫ਼ ਗਹਿਣੇ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਨਕਦੀ ਵੀ ਲਿਆਓ। ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਸਾਰੇ ਖਰਚੇ ਵਾਪਿਸ ਲੈਣੇ ਹਨ ਜੋ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਜੱਦੀ ਜਾਇਦਾਦ ‘ਤੇ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਕਰਜ਼ਾ ਲੈਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਜ਼ੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹ ਪੈਸੇ ਵਾਪਸ ਦੇਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਵਿਆਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਸੰਦ ਦੇ ਫਾਰਮ ਹਾਊਸ ਦੇ ਲਗਜ਼ਰੀ ਬੈਂਕੁਏਟ ਹਾਲ ਵਿੱਚ। ਅਤੇ, ਉਹ ਵੀ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ! ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਅਧਿਆਪਕ ਤੋਂ”, ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਬੁੱਬਕਾਂ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।
”ਕਿਹੜੇ ਖਰਚੇ?ਤੁਸੀਂ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹੋ”, ਮਿਸਟਰ ਆਰਬੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
”ਮੈਂ ਬੈਂਕ ਮੈਨੇਜਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗਾਹਕਾਂ ਨੂੰ ਕਰਜ਼ੇ ਦਿੱਤੇ। ਮੈਂ ਉਂਗਲ ਦੇ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਬੈਂਕ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਲਈ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਜਮ੍ਹਾ ਕਰਵਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਹ ਸਭ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ?”, ਮਿਸਟਰ ਆਰਬੀ ਨੇ ਸਾਰੰਗੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ”ਮੈਂ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਪਤਾ। ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਰੈਸਟੋਰੈਂਟ ਵਿੱਚ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਸਮੇਂ ਸ਼ੇਖੀ ਮਾਰੀ ਸੀ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਗਾਹਕ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਹਿੰਗੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਬਦਲੇ ਵਿਚ, ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਬੇਲੋੜੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਇੱਕ ਗਾਹਕ ਨੇ ਮੇਰੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਫਰਨੀਚਰ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ ਸੀ।”
”ਮੈਂ ਤਹਾਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ! ਹੁਣ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਭ ਨੂੰ ਜਾਣਦੀ ਹਾਂ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੱਖਣ ਅਤੇ ਦੁੱਧ ਲੈਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕਿਸਾਨ ਗਾਹਕ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ ਸੀ? ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕ ਅਖਬਾਰ ਵਿਕਰੇਤਾ ਨੂੰ ਇਕ ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਦਾ ਕਰਜ਼ਾ ਮਨਜੂਰ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਸਿਰਫ ਨੱਬੇ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਦਿੱਤੇ। ਬਾਕੀ ਦੀ ਰਕਮ ਤੁਸੀਂ ਡਕਾਰ ਮਾਰ ਗਏ!” ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ।
”ਮੈਂ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੁਣ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਇੰਨਾ ਚੰਗਾ ਵਿਹਾਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਇੱਕ ਸੋਨੇ ਦੀ ਮੁੰਦਰੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ!” ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੇ ਤਾਅਨਾ ਮਾਰਿਆ।
”ਮੇਰੇ ਮਾਪੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਸੀ; ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਹੀਂ! ਮੈਂ ਫੇਰ ਦੁਹਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਧੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਪਤਨੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਗਲੇ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦੇ ਅੱਖਰਾਂ ਵਾਲਾ ਸੋਨੇ ਦਾ ਹਾਰ ਨਹੀਂ!”, ਸਾਰੰਗੀ ਰੋਂਦੀ-ਰੋਦੀਂ ਬੋਲਦੀ ਗਈ।
”ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਇੱਕ ਵਾਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਬਿਮਾਰ ਪਿਤਾ ਦੀ ਅਣਦੇਖੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬੌਸ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਜਨਮਦਿਨ ਦੀ ਪਾਰਟੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਤੁਰੰਤ ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ ਲਈ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਲੰਬੇ ਸਫਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਸੀ। ਅਤੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ, ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਬੌਸ ਦੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ!” ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ।
ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੌਰਾ ਨੇ ਸਾਰੰਗੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣ ਅਤੇ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਹੋਰ ਨਾ ਵਿਗਾੜਨ, ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਉਸਨੇ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸਦਾ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਸਮਾਨ ਪੈਕ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਉਸਦੀ ਲਾਲ ਵੈਨ ਵਿੱਚ ਭਰ ਦੇਣ। ਉਸਨੇ ਸਾਰੰਗੀ ਸਮੇਤ ਤਿੰਨੋਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਘਟਨਾ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਚਲੇ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਉਹ ਮਿਲ ਗਿਆ।
ਅਪਾਰਟਮੈਂਟ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ੀ-ਖੁਸ਼ੀ ਨਿਕਲਦੇ ਸਮੇਂ, ਸਾਰੰਗੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਮਿਸਟਰ ਆਰਬੀ, ਪੁਨੀਤ, ਬੈਨੀ, ਬਲਰਾਜ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਗੁੱਸੀਲੇ, ਕੌਫੀ ਰੰਗ ਦੇ ਬੇਟੇ ‘ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਫੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਸੁਣਾਈਆਂ।
ਬਲਰਾਜ ਨੇ ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾਇਆ ਅਤੇ ਫੁਸਫੁਸਤੀ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ:
”ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਤਣਾਅ ਵਾਲੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲਿਆ। ਮੈਂ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਹਰ ਸਮੇਂ ਨਵੀਨਤਮ ਦਾਜ-ਵਿਰੋਧੀ ਕਾਨੂੰਨ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਸੀ। ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੇ ਉਮਰ ਭਰ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਕੀਤਾ। ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਿਆ। ਅਤੇ ਇਸੇ ਲਈ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ ਸੀ”, ਬਲਰਾਜ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਬਲਰਾਜ ਅਤੇ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਅਨੇਕਸੀ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰਾਹਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਾਮਲਾ ਸੁਲਝ ਗਿਆ। ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੇ ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨੂੰ ਹਾਰਡ ਅਤੇ ਸਾਫਟ ਡਰਿੰਕਸ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੇ ਇਸ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਫਿਰ ਬਲਰਾਜ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਹ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਹੋਰ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਣ। ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੋਰਾ ਨੇ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਹ ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਠੱਪ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਕਮ ਦਾ ਨਿੱਜੀ ਚੈੱਕ ਲਿਖਣ।
ਜ਼ੈੱਡ ਪਿਸ਼ੌਰਾ ਦੀ ਵਰਦੀ ਵਾਲੀ ਜੈਕਟ ਦੀ ਉਪਰਲੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਚੈੱਕ ਵਾਲੇ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ੇ ਨੂੰ ਨਰਮੀ ਨਾਲ ਧੱਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਆਪਣੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਬਲਰਾਜ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹੋਰ ਮੈਂਬਰ ਵੀ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੌਫੀ ਦੇ ਮੱਗ ਲੈ ਕੇ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਦੇ ਬੈੱਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ।
ਉਸ ਦਿਨ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਪ-ਚੁਪੀਤੇ ਲਦਿਆਂ, ਫੋਲਦਿਆਂ ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਝੁਕਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਕੌਫੀ ਦਾ ਕੱਪ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਪੁਨੀਤ ਨੇ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਬੁਲਾਈ। ਮਿਸਟਰ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲਿਜਾਇਆ ਗਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਬਲਰਾਜ ਉਸਨੂੰ ਮੈਕਸ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ ਨਿਊਰੋਲੋਜੀ ਵਾਰਡ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪੁਨੀਤ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਬਲਰਾਜ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਨਰਸ ਨਾਲ ਕੱਸੇ ਹੋਏ ਭਰਵੱਟਿਆਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬੈਨੀ ਅਰਧ-ਗੋਲਾਕਾਰ ਮੋਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।